Als de CO van de Appeltjesroute me vraagt of ik een stukje wil schrijven over deze serie caches, hoef ik eigenlijk niet na te denken. Al direct springen leuke herinneringen naar boven. Ik loop regelmatig met vriendinnetje Ilanit caches die in een mooi gebied liggen en waar de hondjes mee mogen. Zo stonden we op de ochtend van 8 november op de P van deze serie. Het was mooi weer, Ilanit had nog een appeltje met me te schillen (ik had de keer ervoor meer caches gevonden dan zij, kan ze niet zo goed hebben) en al snel liepen we kwebbelend over een lekker breed pad langs de bosrand naar appeltje #1.
Terwijl ik me af vroeg of ik mijn auto wel goed afgesloten had, en besloot even terug te lopen, liep Ilanit mak-an verder. Al voor ik terug was en nog niet in de richting van appeltje #1 gekeken had, had zij hem al te pakken. De toon voor de dag was gezet. Via het bos lopen we naar appeltje #2 en ook hier heb ik het nakijken. Terwijl Ilanit haar naam al in het logboekje staat te schrijven, sta ik nog wat appelig om me heen te kijken. Dat is overigens geen straf, het is hier ontzettend mooi !
Samen met de hondjes, die het ook prima naar hun zin hebben, lopen we door dit mooie gebied naar appeltje #3. Daar hebben we echt wel een tijdje gezocht, vooral omdat we in een log hadden gelezen dat een pincet handig was en we met een soort van tunnelvisie aan het zoeken waren. De hondjes liepen meer in de weg dan dat ze hun speurneus gebruikten, dus daar hadden we niets aan. Toen we het meest voor de hand liggende plekje van diverse zijden benaderd hadden en elkaar even vertwijfeld aangekeken hadden, hoor ik een kreet van Ilanit. Ze had hem ! Oké, 3-0 voor haar, maar in dit geval grijns ik met haar mee.
We lopen het bos weer uit en moeten een stukje langs de weg naar #4. Als je dan net zo’n mooi stukje natuur achter je hebt gelaten dan is het best jammer als er opeens auto’s langs je heen jakkeren. Als we bij #4 aan komen voelen we allebei, maar we voelen niets, tenminste, geen cache. Het is Ilanit die nogmaals kijkt en het logrolletje toch tevoorschijn tovert, er blijft voor mij niets anders over dan door de zure appel heen bijten.
We lopen over een breed pad verder naar #5. Ik begin een beetje gefrustreerd te raken van mijn 4-0 achterstand, om de gezellige sfeer tot nu toe te behouden laat Ilanit me voor gaan ;). En dan kan ik ein-de-lijk de eerste vondst van de dag claimen. Erg leuk gedaan overigens, hij krijgt een favo van Ilanit, die het niet zo op eikels heeft.
Onderweg naar #6 komen we weer in het mooiere gedeelte van dit stukje natuur, het is echt genieten tussen de herfstkleuren. Via een snelle found op #6 lopen we door naar #8, die we bijna voorbij lopen. Dat gebeurd ons wel vaker als we kletsend en lachend van het ene punt naar het andere punt lopen. In een helder moment realiseren we het ons en kunnen ook #8 bijschrijven. Door naar nummer #7. En tja, als je je dan maar één kant op kijkt dan zie je de cache niet, die toch heel duidelijk zichtbaar aan de andere kant hing. Hilariteit alom toen Ilanit haar blik op dit appeltje viel. Enigszins verbijsterd dat we deze over het hoofd hebben gezien schreven we, met het schaamrood op onze kaken, onze namen in het logboekje.
Van de ene appel naar de andere
We wandelen verder, genietend van de prachtige omgeving, af en toe even stilstaand om onze hondjes water te geven en zelf wat te eten en te drinken. Het is verbazingwekkend wat er allemaal in onze rugzakken zit, naast de benodigde geocache-tooltjes. Vandaag, uiteraard, appeltjes. Ilanit heeft ook brood met kaas en mosterd mee en ik heb wat anders lekkers in mijn tas zitten. We ruilen wat met elkaar en hebben zo allebei een lekkere lunch.
Dan gaan we door naar #9, waar het gesprek op open haarden komt. Die staat bij ons allebei op het wensenlijstje, maar goed, die hebben we niet, dus we laten het haardhout bij dit WP netjes liggen. Ik heb ondertussen een ‘scoringspercentage’ van 33%, daar kan ik wel mee leven. Aangekomen bij #10 is de hint ‘grondwaterpeil’, dus we zoeken naar een putje. Bladeren aan de kant, niets te zien. Ik besluit eens aan de kant van Ilanit te kijken en zie de cache liggen zonder iets weg te schuiven. Ha, waar Ilanit mij bij #7 uitgelachen heeft, was het hier mijn beurt om in de lach te schieten en met een ‘nanananana’ een lange neus te maken, de appel valt niet ver van de boom. We kunnen het geplaag van elkaar goed hebben, dus vrolijk lopen we door.
We komen bij een balk, gaan zitten en slaan aan het rekenen. We missen bonusgetal A, dus het is wat improviseren, maar we komen tot een coördinaat dat best kan kloppen. En ja hoor, op GZ aangekomen treffen we de bonus aan. Nadat we onze namen genoteerd hebben kijken we elkaar eens aan en vinden het allebei jammer dat we aan het einde van deze serie zijn gekomen. Het was een heerlijke wandeling in prachtige natuur en met zeer gevarieerde caches.
De favo is dubbel en dwars verdiend !
Zelf op zoek gaan naar de appeltjes
De appeltjesreeks in Nijkerk kan je vinden op het landgoed Appel. In totaal kan je hier 10 caches en een bonuscache (GC6795K) terugvinden op dit landgoed. Hou je aan de regels die vermeld staan in de cachelisting en geniet van deze wandelroute waar je een 2-tal uurtjes mag voor uittrekken. CO mier1971 heeft heel wat leuke caches gemaakt die zeker en vast de moeite zijn!
Blog geschreven door PetradH